Kongres Stomatologiczny PTS

Z wykładu dowiesz się:

• jak prawidłowo zakwalifikować pacjenta do zabiegu usuwania zmineralizowanych złogów
• jak ustawić tip
• jak pracować, aby zabieg był bezpieczny i przyjemny
• jak uniknąć najczęstszych błędów w pracy ze skalerem"

Nowoczesna implantologia kojarzy się nam z rokiem 1966 kiedy to prof. Braenemark rozpoczął badania nad implantami śródkostnymi. Jednak już znacznie ? czyniono próby z implantami żyletkowymi czy podokostnowymi. Rozwój współczesnych metod augmentacji kości i zarządzania tkanką miękką pozwolił na implantacje w przypadku znacznych nawet ubytków kości. Zaawansowany wiek pacjenta i ekstremalne ubytki kości oraz rozwój nowoczesnych technik produkcji implantów ponownie skłonił badaczy do prac nad implantami podokostnowymi, przygotowywanymi na podstawie badan CBCT i skanów wewnatrzustnych. Takie uzupełnienia mogą być obciążane w dniu zabiegu, eliminując czas oczekiwania potrzebny na wgajanie się kości i implantów.

Przedstawione zostaną możliwe powikłania implantoprotetyczne, występujące w trakcie oraz po zakończonym leczeniu pacjentów z bruksizmem. W celu zwiększenia bezpieczeństwa rekonstrukcji implantoprotetycznych oraz podniesienia przewidywalności prowadzonych zabiegów rekonstrukcyjnych zaprezentowane zostaną dodatkowe, nowoczesne metody diagnostyczne oraz protokół postępowania w trudnych przypadkach. Zaktualizowany zostanie także aktualny stan wiedzy na temat związku pomiędzy występowaniem bruksizmu a ryzykiem powikłań implantoprotetycznych.

Niektóre błędy i niepowodzenia w leczeniu wynikają ze złego doboru diagnostyki radiologicznej. Podczas wykładu będą wykazane wady obrazowania (w chirurgii , implantologii, stomatologii zachowawczej oraz protetyce) na konkretnych przypadkach, porównując je na innych zdjęciach diagnostycznych lub najdokładniej: obrazem klinicznym. Czy radiologia oszukuje? Jak wpłynęło to na planowanie i przebieg leczenia, dlaczego niektóre z nich miały swój koniec na Salach Sądowych. Nie unikniemy problemów, ale warto je minimalizować i umieć uzasadnić swój wybór diagnostyki.

Leczenie implantologiczne na przestrzeni ostatnich dziesięcioleci stało się bardzo dobrym, dobrze poznanym sposobem uzupełnienia pojedynczych czy mnogich braków zębowych. Aktualnie nauka o implantologii skupia się na osiągnieciu możliwie szybkiego procesu gojenia oraz zapobieganiu i leczeniu periimplantitis.

Lasery niskiej i wysokiej mocy mają bardzo szeroki zakres wykorzystania w procesie leczenia implantologicznego. Na początku leczenia możemy wykorzystać je w procesie osseointegracji, poprzez Low Level Laser Therapy, kolejno odsłonięcie implantów, przeszczepy tkanek miękkich wokół implantów jak również wspomagająco w czasie leczenia periimplantitis. Czy faktycznie lasery dają nam większe możliwości? Czy uzyskamy dzięki nim lepsze efekty leczenia? Czy są warte swojej ceny?

Od zarania dziejów ludzkość żyje w narażeniu na promieniowanie jonizujące pochodzące ze źródeł naturalnych, a mechanizmy obronne organizmu ludzkiego są przystosowane do zwalczania szkodliwych skutków jego działania. Jednakże wraz z wprowadzeniem do arsenału diagnostycznego badań opartych na promieniowaniu jonizującym i promieniotwórczości naturalnej pojawiło się narażenie na promieniowanie pochodzące z jego sztucznych źródeł. Celem wykładu jest przedstawienie aktualnych informacji dotyczących narażenia na promieniowanie jonizujące w radiologii stomatologicznej.
W wykładzie zostaną przedstawione informacje o naturalnych i sztucznych źródłach promieniowania, a wśród nich o radiologii stomatologicznej na tle radiologii lekarskiej i medycyny nuklearnej w zakresie dawki ekspozycyjnej. Jednostkowe narażenie na promieniowanie pochodzące np. z pojedynczego zdjęcia wewnątrzustnego jest bardzo niewielkie, jednakże z racji częstego korzystania z badań radiologicznych w stomatologii dawka dla danego osobnika może być znacznie wyższa. Należy kierować się zasadą ALADA, która mówi, że badania przy użyciu promieniowania jonizującego wykonuje się przy tak niskiej dawce promieniowania, jak to jest do zaakceptowania z punktu widzenia diagnostyki. Wszystkie skierowania na badania radiologiczne muszą być uzasadnione, a dawka zoptymalizowana.

Badanie tomografii stożkowej (CBCT), chociaż nie jest jeszcze złotym standardem i badaniem pierwszego rzutu w stomatologii, to jest bardzo często stosowane. Zlecając wykonanie badania CBCT lekarz dentysta wybiera pole obrazowania, małe, średnie lub duże, w zależności od potrzeb klinicznych. Według wytycznych licznych towarzystw naukowych należy zawsze wybierać najmniejsze możliwe pole obrazowania, aby zredukować dawkę ekspozycyjną dla pacjenta. Ograniczenie pola obrazowania oznacza też, że lekarz dentysta skupia się na ocenie zębów i tkanek je podtrzymujących.
Jednakże czasami konieczne jest wykorzystanie średniego i dużego pola obrazowania, a tym samym w otrzymanych obrazach diagnostycznych znajdują się poza zębami i wyrostkami zębodołowymi także inne struktury anatomiczne części twarzowej czaszki, takie jak kość skroniowa, podstawa czaszki, zatoki oboczne nosa, czy kręgosłup szyjny. W tych strukturach również pojawiają się zmiany patologiczne, a ich wykrywanie wykracza poza zasób wiedzy lekarza dentysty uzyskany w szkoleniu przed- i podyplomowym. Celem wykładu jest przedstawienie zmian patologicznych, które można spotkać w badaniach CBCT o dużym polu obrazowania, z punktu widzenia radiologa.

Staw skroniowo-żuchwowy jest jednym z regionów będących w obszarze zainteresowania lekarzy dentystów różnych specjalności. Dzięki diagnostyce rentgenowskiej stawu możemy uzyskać istotne informacje odnoście budowy anatomicznej, występowania nieprawidłowości będących następstwem chorób ogólnoustrojowych, a także powiązanych bezpośrednio ze stanem zdrowia jamy ustnej.
Podczas wykładu, w pierwszej jego części, przedstawione zostaną zasady wykonywania i interpretacji badań stawu skroniowo-żuchwowego metodami dwuwymiarowymi takimi jak zdjęcie pantomograficzne oraz zdjęcia w projekcjach przezczaszkowych w zwarciu i rozwarciu. W dalszej części omówione zostaną trójwymiarowe metody diagnostyki rentgenowskiej za pomocą tomografii wiązki stożkowej CBCT. Zaprezentowane zostaną wskazania do stosowania metody CBCT z wykorzystaniem małych , średnich i dużych pól obrazowania. Przedstawione zostaną przykłady diagnostyki stawu skroniowo-żuchwowego w chorobie zwyrodnieniowej, przypadkach asymetrii twarzy, wrodzonych wadach czaszkowych, stanów kwalifikujących się do zabiegów ortognatycznych a także wygląd stawu w przebiegu niektórych chorób reumatycznych. Ponadto omówione zostaną także ograniczenia poszczególnych metod diagnostycznych , które mogą być pochodną techniki wykonania badania i artefaktami ruchu pacjenta. W końcowej części przedstawione zostaną obecne możliwości analizy badań z użyciem algorytmów sztucznej inteligencji i potencjalne przyszłe kierunki rozwoju tej technologii.